wat houdt jou tegen?
Ik wil naar buiten! Het zonnetje schijnt, de natuur staat in de knop of al in bloei. Dit is precies het weer om (eindelijk) te doen wat al jaren op mijn verlanglijstje staat!
Ken je dat ook? Een enthousiasme dat heel duidelijk zegt wat je wilt gaan doen! en Ken je het dan ook dat je het vervolgens tóch niet gaat doen. Gewoon, omdat je verstand vooral de dingen opsomt waarom dit echt níet het moment is en je in detail herinnert wat er allemaal veel belangrijker is.
In deze blog neem ik je mee naar afgelopen week: ik heb het gedaan! Dat wat ik al lang wilde, maar wat er maar steeds niet van kwam. Grote delen in mij zijn namelijk een meester in mij uit de ‘playmode’ houden. Maarrrr mijn speelse delen staan inmiddels te popelen om wat achterstallig onderhoud in te halen.
Oké daar gaan we. Te beginnen bij de vele dingen die ik wil en wilde doen.
Echt gaan doén
Er zijn zóveel dingen die ik ooit wil doen. Het komt dan ook meer dan eens voor dat ik uitstel of liever gezegd: het gewoon toch niet doe. Natuurlijk hoort daarbij dat ik mezelf hiermee regelmatig om de oren sla: “je doet het wéér (niet)!” “Ja, ’t is makkelijker om te zeggen dat je van alles wilt dan het écht te gaan doen hè?”
Maar ook de angst om te falen speelt op. Of in dit geval misschien wel: de angst om te vallen en dan zo hard dat er een heleboel andere leuke en belangrijke dingen niet door kunnen gaan.
Je kent het wel: dat je met allerlei wijze argumenten je enthousiasme om zeep gaat helpen.
Believe in yourself and you’re halfway there
Vrij versus verstandig
Ja: al 2 jaar lagen er onder mijn bed verstoft in de verpakking, gloednieuwe skates. Weliswaar van een goedkope supermarktgigant, maar dan nog. Eigenlijk hield niks me tegen, behalve ik dan mezelf, om nu eindelijk eens te gaan rollen en me vrij te voelen. In mijn fantasie zag ik mezelf al in de zon, met de wind van achteren, genieten van de voorbij zoevende natuur.
Mijn kritische kant luisterde tot nu toe vooral naar de meningen in mijn omgeving die het niet zo’n goed idee vonden dat ik, op mijn leeftijd, dit nog meende te moeten gaan doen.
Mijn speelse kant, pas ontwaakt sinds een jaar of tien en eigenlijk de laatste tijd pas goed op dreef, vindt dat alles moet kunnen.
In de rol van mezelf als ‘gezonde volwassene’ luister ik naar allebei en leer ik steeds meer te genieten. Het lukt steeds vaker om niet altijd serieus en verantwoord te moeten zijn. Misschien nog wel het beste nieuws van alles: ik hoef niet alles helemaal zelf uit te zoeken. Want áls ik het dan zou gaan doen, had ik me bedacht, dan zou ik wel een filmpje op Youtube gebruiken als voorbeeld.
Echt waar?
Niet voor niks liep ik iemand tegen het lijf, met al meer dan 12 jaar skate-ervaring, die dolgraag iemand wilde leren, waar zij al die jaren plezier aan beleefde. Na vier keer te hebben gecheckt of het écht geen last was om mij les te gaan geven, ík blijf natuurlijk toch ík, stond ik mezelf toe om mijn enthousiasme vrij te laten. We spraken af op een zonnige woensdagochtend op een parkeerplaats met glad asfalt.
Doen, doen, doen
Dus Yes! Inmiddels heb ik al twee keer les gehad. Ik weet al 3 manieren om te remmen, want dat is toch wel een essentieel onderdeel heb ik begrepen.
Na de eerste wankele ‘’stappen” kan ik al een beetje rollen en heb ik enige controle over het tot stilstand komen. De nieuwe skates zitten weer terug in de verpakking. Ik draag nu de oude skates van onze zoon (die al tich jaar in de kelder lagen), want die wieltjes zijn kleiner en dan sta ik toch net iets dichter bij de grond en ben ik iets wendbaarder. Alle kleine beetjes helpen, toch?
Zo om de dag sta ik bij ons thuis achterom op de skates. Inmiddels zitten er overal strepen van het remmen met remblok en ik voel me steeds iets zekerder worden.
Tot vandaag: De zon scheen ik voelde de warmte en de wind en ik dacht: “ik doe het gewoon”.
Dus vandaag ben ik voor het eerst buiten de poort geweest.
Ik ben op de skeelers naar de brievenbus gerold. Rugzak om, zodat ik beide handen vrij had, en natuurlijk met knie-, elleboog- en polsbeschermers én helm ging ik op excursie naar de brievenbus.
En ik rolde! Heerlijk! Tot aan de klinkers: iets minder heerlijk: alarmfase 1. Maar ik heb mezelf bemoedigend toegesproken: “goed bezig, laag zitten en bij oneffenheden de ene voet voor de andere”. Ik werd (twee keer) ingehaald door een jongetje op skeelers, die zonder bescherming en moeiteloos zich voortbewoog op alle ondergronden. Maar ik bleef gewoon in de Flow. Ik vond het zo spannend de eerste keer én ik was zo blij als een kind. Een rush van trots, enthousiasme en zere benen ging door me heen.
Eindelijk! I did it!
Al lukt het met nog niet om te genieten van de natuur tegelijktijd met het rollen:
Deze 10 minuten waren de mooiste van de afgelopen week!
Mijn lieve oma zaliger zei altijd: “oefening baart kunst”. Ja oma én geloof in jezelf helpt ook een aardig handje.
WAT HOUDT JOU EIGENLIJK TEGEN OM TE GAAN DOEN WAT JIJ WILT?
Wil je het daar eens over hebben? ik ontmoet je graag bij Liek Ontmoet Coaching.
Neem hier contact op .
“De oefening met al die post-its, waarop al mijn gedachten geschreven waren, gaf me inzicht in mijn eigen hoofd. Het heeft me wel geholpen om niet alles zo serieus te nemen. Net of het makkelijker is geworden om te doen wat op ’t moment voor mij het beste is. Het voelt rustiger omdat ik wat meer op een afstandje heb leren kijken. “
“Je luistert en stelt vragen die de spijker op z’n kop slaan. Je laat mezelf tot de antwoorden en inzichten komen. Je speelt handig in op kleine details die je gegeven worden en je kan heel goed tussen de regels door lezen. Je begrip en ook je hartverwarmende woorden zijn echt tot steun. Ik heb heel veel aan de sessies gehad “
Nicole D.
“Ik wil je graag een compliment maken. Je weet zware kost op een bijzondere manier licht te maken. Ik heb me heel serieus genomen gevoeld terwijl we samen ook echt gelachen hebben. De stappen die we in de sessie zetten daar kan ik thuis ook echt iets mee .”
D.A.